تکنولوژی های تلویزیون به زبان ساده

کمتر کسی تصور می‌کرد که “تلویزیون”، این دستگاه قدیمی خانگی، تا این حد دستخوش انقلاب تکنولوژیک شود. دیگر رقابت بر سر تعداد شبکه‌ها نیست، بلکه بر سر توانایی تولید رنگ مشکی مطلق، روشنایی فوق‌العاده و وضوحی است که مرز بین واقعیت و تصویر را محو می‌کند. در این مطلب مفصل درباره تکنولوژی های تلویزیون صحبت می‌کنیم.

تاریخچه تلویزیون

تاریخچه تلویزیون در اوایل قرن بیستم، با اختراعاتی مانند دیسک نیپکو توسط پاول نیپکو آلمانی در سال ۱۸۸۴، به عنوان یک سیستم مکانیکی برای نمایش تصاویر آغاز شد. اما نقطه عطف اصلی در دهه ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ با توسعه سیستم‌های الکترونیکی توسط مخترعانی چون فیلئو فارنس‌ورث (ایالات متحده) و ولادیمیر زوریکین (روسیه/ایالات متحده) رقم خورد که از لوله‌های پرتو کاتدی (CRT) استفاده می‌کردند و کیفیت تصویر بهتری داشتند.

پس از جنگ جهانی دوم، تلویزیون‌های الکترونیکی به سرعت در سراسر جهان گسترش یافتند و به ابزاری کلیدی در خانه‌ها تبدیل شدند. در دهه ۱۹۵۰، پخش تلویزیون رنگی معرفی شد و با گذشت زمان، فناوری‌های جدید مانند نمایشگرهای LCD، پلاسما، LED و اخیراً OLED جایگزین CRT‌های بزرگ و سنگین شدند. امروزه، با ظهور تلویزیون‌های هوشمند و خدمات استریمینگ، این جعبه جادویی به یک مرکز چندرسانه‌ای متصل به اینترنت تبدیل شده و سیر تکامل تاریخچه تلویزیون از جعبه سیاه و سفید تا منحنی همچنان ادامه دارد.

تکنولوژی های تلویزیون در بخش پنل

یکی از مهمترین تکنولوژی‌های تلویزیون، تکنولوژی پنل آن است که به صورت مستقیم برای کاربر تجربه آفرین می‌شود و به همین خاطر است که خیلی اهمیت دارد. در واقع باید گفت سایر تکنولوژی‌هایی که با کیفیت تصویر تلویزیون مرتبط هستند، همگی برای بهبود عملکرد انواع پنل تلویزیون به کار می‌روند. در ادامه بیشتر با انواع پنل تلویزیون و ویژگی‌های آن آشنا خواهیم شد.

LED / LCD

تکنولوژی LCD (مخفف Liquid Crystal Display) و نوع مدرن‌تر آن LED، رایج‌ترین فناوری‌های مورد استفاده در پنل‌های تلویزیون هستند. در پشت صفحه، یک منبع نور وجود دارد که این نور از لایه‌ای حاوی کریستال‌های مایع عبور می‌کند. این کریستال‌ها در تکنولوژی تلویزیون led مانند دریچه‌هایی عمل می‌کنند که با دریافت سیگنال‌های الکتریکی، تغییر جهت داده و اجازه می‌دهند مقدار مشخصی از نور به لایه بعدی برسد.

در مرحله نهایی، نور از یک فیلتر رنگی (شامل رنگ‌های اصلی قرمز، سبز و آبی) عبور می‌کند تا رنگ مورد نظر روی هر پیکسل ساخته شود.

QLED

ناوری QLED (مخفف Quantum Dot LED) در واقع یک نسخه ارتقایافته و پیشرفته از تلویزیون‌های LED معمولی است. بزرگ‌ترین تفاوت این دو در لایه‌ای نهفته است که بین منبع نور (Backlight) و پنل اصلی قرار می‌گیرد. در حالی که هر دو از پنل LCD و نور پس‌زمینه LED استفاده می‌کنند، QLED با بهره‌گیری از تکنولوژی «نقاط کوانتومی»، کیفیت تصویر را به سطح جدیدی می‌برد.

وقتی نور پس‌زمینه به این لایه کوانتومی برخورد می‌کند، این ذرات بسته به اندازه‌شان، نور را به رنگ‌های بسیار خالص و دقیق (قرمز و سبز) تبدیل می‌کنند. این فرآیند باعث می‌شود خروجی نهایی تصویر در مقایسه با LEDهای معمولی، رنگ‌های زنده‌تر و روشنایی بسیار بالاتری داشته باشد.

OLED چیست و چرا مشکی واقعی دارد؟

تکنولوژی OLED (مخفف Organic Light Emitting Diode) انقلابی در صنعت نمایشگرها ایجاد کرد، زیرا ساختار آن به طور کلی با LED و QLED متفاوت است. در تلویزیون oled، از مواد ارگانیکی استفاده می‌شود که با عبور جریان الکتریسیته، مستقیماً نور تولید می‌کنند. این یعنی دیگر خبری از لایه نور پس‌زمینه (Backlight) نیست. هر پیکسل به صورت کاملاً مستقل عمل می‌کند؛ می‌تواند به تنهایی روشن شود، نور خود را کم کند یا کاملاً خاموش شود. به همین خاطر بهترین صفحه نمایش تلویزیون را oled می‌دانند.

پیشنهاد خواندن برای اطلاع بیشتر: فرق OLED,QLED, LED و LCD

Mini-LED چیست و چه مشکلی را حل می‌کند؟

همان‌طور که از نامش پیداست، در این فناوری از دیودهای LED بسیار ریزی استفاده می‌شود که ابعاد آن‌ها معمولاً کمتر از 0.2 میلی‌متر است. در یک تلویزیون LED معمولی، شاید چند ده یا چند صد دیود نور پس‌زمینه را تأمین کنند، اما در یک پنل Mini-LED، هزاران دیود کوچک در پشت صفحه چیده شده‌اند.

مشکل اصلی تلویزیون‌های LED معمولی، عدم کنترل دقیق روی نور بود که باعث می‌شد رنگ‌های مشکی، خاکستری دیده شوند و در اطراف اشیاء روشن در پس‌زمینه تاریک،‌هاله‌ای از نور ایجاد شود (پدیده‌ای به نام Blooming).

در Mini-LED به دلیل کوچک بودن دیودها، می‌توان آن‌ها را در دسته‌های بسیار زیاد (گاه تا هزاران منطقه) دسته‌بندی کرد. این یعنی تلویزیون می‌تواند نور را در نقاط بسیار کوچکی از تصویر کاملاً قطع یا وصل کند و با کنترل دقیق‌تر نور، وقتی یک جسم روشن (مثل ماه در آسمان شب) نمایش داده می‌شود، فقط دیودهای دقیقاً پشت آن روشن می‌شوند و نور به مناطق تاریک اطراف نشت نمی‌کند.

Micro-LED

در نگاه اول ممکن است نام آن با Mini-LED اشتباه گرفته شود، اما ساختار این دو کاملاً متفاوت است. Micro-LED برخلاف تمام تکنولوژی‌هایی که تا اینجا بررسی کردیم (به جز OLED)، یک نمایشگر خودتابان (Self-Emissive) و به نوعی آخرین تکنولوژی تلویزیون است. در این فناوری، هر پیکسل از سه دیود LED بسیار ریز (قرمز، سبز و آبی) تشکیل شده که از مواد غیرارگانیک (نیترید گالیوم) ساخته شده‌اند.

 مانند OLED، پیکسل‌ها در Micro-LED کاملاً خاموش می‌شوند تا مشکی مطلق ایجاد کنند. اما چون از مواد غیرارگانیک ساخته شده‌اند، برخلاف OLED دچار «پیکسل‌سوختگی» (Burn-in) نمی‌شوند و عمر بسیار طولانی‌تری دارند. علاوه بر این، پنل‌های میکرو ال ای دی می‌توانند به سطحی از روشنایی (Nits) دست یابند که حتی بهترین QLEDها هم به آن نمی‌رسند. این یعنی HDR در واقعی‌ترین حالت ممکن.

مهمترین نکته: تلویزیون‌های Micro-LED به صورت پنل‌های کوچک ساخته می‌شوند که مانند قطعات لگو به هم متصل می‌شوند. این یعنی شما می‌توانید تلویزیونی در هر ابعاد و هر نسبت تصویری (مثلاً یک دیوار کامل) بدون هیچ مرز و شکافی داشته باشید.

استانداردهای تصویر

استانداردهای تصویر درواقع تکنولوژی‌هایی هستند که به بهبود کیفیت تصویر تلویزیون کمک می‌کنند و تاثیر خیلی زیادی هم بر تجربه تماشای کاربر دارند. 

رزولوشن تصویر (Full HD، 4K، 8K)

رزولوشن در واقع به تعداد پیکسل‌های موجود در صفحه نمایش اشاره دارد. هرچه تعداد این پیکسل‌ها بیشتر باشد، تصویر نرم‌تر، با جزئیات بیشتر و واقعی‌تر به نظر می‌رسد، زیرا مرز بین پیکسل‌ها با چشم غیرمسلح قابل تشخیص نخواهد بود.

• Full HD (1080p): دارای رزولوشن 1920×1080 است. این استاندارد که سال‌ها پادشاه بازار بود، اکنون به حداقلِ استاندارد برای نمایشگرهای اقتصادی تبدیل شده است.
• 4K (Ultra HD): با رزولوشن 3840×2160، دقیقاً چهار برابر پیکسل‌های بیشتری نسبت به Full HD دارد. امروزه اکثر محتواهای نتفلیکس، یوتیوب و بازی‌های نسل جدید با این کیفیت عرضه می‌شوند.
• 8K: مرز جدید تکنولوژی با رزولوشن 7680×4320 است که شانزده برابر متراکم‌تر از Full HD است. اگرچه وضوح آن خیره‌کننده است، اما هنوز محتوای بسیار کمی برای آن وجود دارد.

عمق بیتی

عمق بیتی (Bit Depth) یا عمق رنگ، مشخص‌کننده تعداد رنگ‌هایی است که هر پیکسل از یک تصویر می‌تواند نمایش دهد و این عدد به طور مستقیم بر کیفیت و نرمی تدریج رنگی (Color Gradation) تأثیر می‌گذارد. عمق بیتی بر اساس توان‌های عدد ۲ محاسبه می‌شود: مثلاً، ۸ بیت توانایی نمایش 16.7 میلیون رنگ (۲۵۶ سایه برای هر رنگ اصلی RGB) را دارد، در حالی که ۱۰ بیت این ظرفیت را به 1.7 میلیارد رنگ (۱۰۲۴ سایه برای هر رنگ اصلی) افزایش می‌دهد. این افزایش از ۸ بیت به ۱۰ بیت (که در استاندارد HDR رایج است) برای جلوگیری از پدیده‌ای به نام باندینگ رنگی (Color Banding) بسیار حیاتی است؛ باندینگ به معنای مرزهای ناهموار رنگ در تدریج‌های ملایم (مانند آسمان یا سایه‌ها) است و عمق بیتی بالاتر باعث می‌شود انتقال رنگ‌ها کاملاً طبیعی و نامرئی باشد.

Upscaling چیست و چرا مهم‌تر از رزولوشن است؟

بزرگ‌ترین چالش تلویزیون‌های با رزولوشن بالا (مثل 4K یا 8K) این است که بیشتر محتواهایی که ما تماشا می‌کنیم (مثل شبکه‌های تلویزیونی ایران، ویدیوهای قدیمی یا حتی بسیاری از فیلم‌ها) هنوز با کیفیت قدیمی (SD یا HD) هستند. اگر یک تصویر کم‌کیفیت مستقیماً روی یک پنل 4K نمایش داده شود، تصویر بسیار تار و بی‌کیفیت به نظر می‌رسد. یکی از کاربردهای مهم هوش مصنوعی در تلویزیون هم قابلیت Upscaling است.

به زبان ساده، Upscaling فرآیندی است که در آن پردازنده هوشمند تلویزیون، پیکسل‌های خالی را حدس می‌زند و پر می‌کند تا تصویر کم‌کیفیت را به رزولوشن بالاتر پنل نزدیک کند.

HDR چیست و چه تأثیری روی تصویر دارد؟

HDR (مخفف High Dynamic Range) یا محدوده دینامیکی بالا، تکنولوژی است که فاصله بین تاریک‌ترین سیاه و روشن‌ترین سفید را در تصویر افزایش می‌دهد. برخلاف رزولوشن که بر روی “تعداد” پیکسل‌ها تمرکز دارد، HDR بر روی “کیفیت” نمایش هر پیکسل تمرکز می‌کند. تأثیر آن بر تصویر به این صورت است که جزئیات در نواحی بسیار تاریک (سایه‌ها) و نواحی بسیار روشن (مثل تابش آفتاب یا انعکاس نور روی فلز) حفظ می‌شود. با HDR، رنگ‌ها غنی‌تر و واقعی‌تر به نظر می‌رسند و تصویر عمق بیشتری پیدا می‌کند، گویی که از پشت پنجره به دنیای واقعی نگاه می‌کنید.

کیفیت HDR مستقیماً به توانایی پنل تلویزیون در تولید روشنایی (Brightness) وابسته است که با واحد “نیت” (Nits) اندازه‌گیری می‌شود. برای اینکه یک تلویزیون بتواند درخشش خیره‌کننده خورشید را در کنار سایه‌های عمیق به درستی نمایش دهد، باید پتانسیل نوری بالایی داشته باشد. اگر روشنایی پنل کم باشد، تلویزیون مجبور است روشنایی کل صحنه را کاهش دهد تا جزئیات نقاط روشن از دست نرود، که این امر باعث تاریک شدن بیش از حد تصویر می‌شود. به همین دلیل، پنل‌های QLED و Mini-LED به دلیل روشنایی بسیار بالا، در نمایش HDR بسیار قدرتمند عمل می‌کنند.

کیفیت HDR به دو عامل بستگی دارد: سخت‌افزار تلویزیون و فرمت محتوا. یک تلویزیون ارزان‌قیمت با روشنایی کم (مثلاً ۳۰۰ نیت) نمی‌تواند تفاوت معناداری بین محتوای معمولی و HDR ایجاد کند. در مقابل، یک تلویزیون رده‌بالا با قابلیت “تاریکی موضعی” (Local Dimming) یا پنل OLED، می‌تواند HDR را با دقت خیره‌کننده‌ای نمایش دهد. بنابراین، سخت‌افزار تلویزیون تعیین می‌کند که پتانسیل استاندارد HDR چقدر شکوفا شود.

تفاوت HDR10، HDR10+ و Dolby Vision

این‌ها “فرمت‌های” مختلف HDR هستند که نحوه ارسال اطلاعات نوری به تلویزیون را تعیین می‌کنند:

• HDR10: استاندارد پایه و استاتیک است. تنظیمات نور و رنگ در ابتدای فیلم تعیین شده و تا انتها برای تمام صحنه‌ها یکسان باقی می‌ماند.
• Dolby Vision: پیشرفته‌ترین فرمت HDR است که از “متادیتای پویا” استفاده می‌کند. این یعنی تنظیمات نور و رنگ برای هر فریم یا هر صحنه به صورت جداگانه به تلویزیون ارسال می‌شود تا همیشه بهترین کیفیت ممکن را شاهد باشید.
• +HDR10: نسخه‌ی تکامل‌یافته HDR10 است که مانند دالبی‌ویژن از متادیتای پویا استفاده می‌کند، با این تفاوت که یک استاندارد باز و بدون نیاز به پرداخت حق امتیاز است (بیشتر در محصولات سامسونگ دیده می‌شود).

تکنولوژی دالبی اتموس و DTS:X (صدای سه‌بعدی)

دالبی اتموس (Dolby Atmos) و DTS:X دو تکنولوژی پیشرو در حوزه صدای سه‌بعدی (۳D Sound) یا صدای مبتنی بر شیء (Object-based Audio) هستند که هدف آن‌ها ایجاد یک تجربه صوتی فراگیر و واقع‌گرایانه است. این تکنولوژی‌ها برخلاف سیستم‌های صوتی کانالی سنتی، صداها را به عنوان “اشیای صوتی” مستقل تعریف می‌کنند که می‌توانند در یک فضای سه‌بعدی، شامل بُعد ارتفاع (صداهایی که از بالای سر شنونده می‌آیند)، دقیقاً موقعیت‌یابی و حرکت داده شوند. این امر باعث می‌شود که حس سقوط باران، پرواز هواپیما یا صدای عبور خودرو به شکلی بسیار دقیق و فراگیر بازسازی شود و تماشاچی را در مرکز رویداد صوتی قرار دهد، هرچند که برای بازتولید کامل این تجربه، به سخت‌افزار صوتی سازگار (مانند بلندگوهای رو به بالا یا ساندبار) نیاز است.

قابلیت‌های گیم و تصویر

در کنار تکنولوژی‌های مختلف تلویزیون که برای بهبود کیفیت تصویر تلویزیون مهم هستند، قابلیت‌هایی هم وجود دارند که شاید خیلی تاثیر مستقیمی روی تصویر نداشته باشند، اما نبود آن‌ها در استفاده‌های دقیقی مانند بازی و تماشای حرفه‌ای فیلم و سریال و بازی‌های ورزشی به وضوح حس خواهد شد.

Refresh Rate چیست؟ (60Hz vs 120Hz)

نرخ نوسازی تصویر تلویزیون، درواقع نشان می‌دهد که تصویر تلویزیون چندبار در ثانیه به روز می‌شود، هرچه این عدد بالاتر باشد تصویر، به ویژه در بازی‌ها، روان‌تر است.

• 60Hz: استاندارد اکثر تلویزیون‌های معمولی است که برای تماشای اخبار و برنامه‌های عادی کافی است.
• 120Hz: این نرخ نوسازی برای گیمرها و علاقه‌مندان به ورزش حیاتی است. در این حالت، تصاویر سریع (مثل حرکت ماشین در مسابقه یا جابه‌جایی دوربین در بازی) بسیار روان‌تر دیده می‌شوند و پدیده تاری حرکت (Motion Blur) به حداقل می‌رسد.

VRR (Variable Refresh Rate)

VRR (تغییر نرخ تازه‌سازی متغیر) یک فناوری است که تجربه گیمینگ را متحول کرده و به تلویزیون اجازه می‌دهد که نرخ تازه‌سازی صفحه (Refresh Rate) خود را با نرخ فریم خروجی (Frame Rate) کارت گرافیک کنسول یا کامپیوتر بازی هماهنگ کند. در بازی‌ها، نرخ فریم پیوسته در حال تغییر است و ناهماهنگی بین نرخ فریم و نرخ تازه‌سازی تلویزیون باعث پدیده‌ای به نام پارگی تصویر (Screen Tearing) می‌شود (زمانی که چند فریم همزمان روی صفحه نمایش داده می‌شوند). VRR با از بین بردن این ناهماهنگی، تصاویری بسیار روان، بدون پارگی و بدون لگ (تأخیر ورودی) را در طول بازی تضمین می‌کند، حتی زمانی که نرخ فریم کاهش می‌یابد.

ALLM (Auto Low Latency Mode)

ALLM (حالت خودکار تأخیر کم) قابلیتی است که به تلویزیون‌های دارای HDMI 2.1 اجازه می‌دهد تا به صورت خودکار هنگام تشخیص اتصال یک کنسول بازی یا کامپیوتر، بهترین تنظیمات برای بازی را فعال کنند. این ویژگی به طور اتوماتیک تلویزیون را به حالت بازی (Game Mode) می‌برد و تمامی پردازش‌های تصویری غیرضروری که باعث افزایش تأخیر ورودی (Input Lag) می‌شوند را غیرفعال می‌کند. تأخیر ورودی کم، به معنای زمان پاسخ‌دهی سریع‌تر تلویزیون به فرمان‌های کاربر (مثل زدن دکمه روی دسته بازی) است که برای بازی‌های سریع، یک مزیت حیاتی محسوب می‌شود و می‌تواند تفاوت بین باخت و برد باشد.

تکنولوژی MEMC

MEMC (تخمین حرکت، جبران حرکت) یک تکنولوژی پردازشی پیشرفته است که در تلویزیون‌های مدرن برای بهبود نمایش محتوای سریع و روان‌تر کردن تصویر به کار می‌رود. این تکنیک با بررسی دو فریم متوالی از یک ویدئو، حرکت اشیاء را در فضا تخمین می‌زند و سپس به صورت هوشمند فریم‌های میانی جدیدی را تولید (Interpolate) کرده و آنها را بین فریم‌های اصلی درج می‌کند. این فرآیند باعث می‌شود که محتوای ۲۴ فریم بر ثانیه (مانند فیلم‌های سینمایی) یا ۳۰ فریم بر ثانیه، به صورت مصنوعی با فریم‌ریت بالاتر (مانند ۶۰ فریم بر ثانیه یا بالاتر) نمایش داده شود.

Motion Smoothing

تکنولوژی تلطیف حرکت یا همان اثر «اپرا صابونی»، با اضافه کردن فریم‌های مصنوعی سعی می‌کند تصاویر ۲۴ فریم سینمایی را روان‌تر نشان دهد و وابسته به تکنولوژی MEMC است. شاید برایتان جالب باشد بدانید که برخی افراد از این تکنولوژی متنفرند! چرا؟ چون که کارگردانان بزرگ معتقدند این کار باعث می‌شود فیلم‌ها حس جادویی و سینمایی خود را از دست بدهند و شبیه به ویدیوهای خانگی یا سریال‌های ارزان‌قیمت به نظر برسند. به همین دلیل در تلویزیون‌های جدید قابلیتی به نام Filmmaker Mode اضافه شده که این پردازش‌ها را کاملاً غیرفعال می‌کند.

Input Lag

اینپوت لگ به مدت زمانی گفته می‌شود که طول می‌کشد تا فشردن یک دکمه روی دسته بازی، روی صفحه نمایش داده شود. در تلویزیون‌های قدیمی این زمان زیاد بود، اما در تلویزیون‌های گیمینگ مدرن با استفاده از «حالت بازی» (Game Mode)، این عدد به کمتر از ۱۰ میلی‌ثانیه می‌رسد. هرچه این عدد کمتر باشد، بازی کردن حس سریع‌تر و دقیق‌تری دارد.

HDMI 2.1 

HDMI 2.1 جدیدترین و مهم‌ترین استاندارد اتصال در تلویزیون‌های مدرن است که پهنای باند را به طرز چشمگیری افزایش داده است. این ارتقاء، ظرفیت انتقال داده را از ۱۸ گیگابیت بر ثانیه در HDMI 2.0 به ۴۸ گیگابیت بر ثانیه رسانده است. این پهنای باند بالاتر برای پشتیبانی از ویژگی‌های حیاتی نسل جدید کنسول‌های بازی و پخش‌کننده‌های پیشرفته ضروری است. HDMI 2.1 این امکان را فراهم می‌سازد که محتوای 4K با نرخ ۱۲۰ فریم بر ثانیه (fps) و حتی 8K با نرخ ۶۰ فریم بر ثانیه با عمق رنگ کامل و HDR منتقل شود. همچنین، این استاندارد امکان پشتیبانی از ویژگی‌های گیمینگ مهمی مانند VRR و ALLM را که در زیر توضیح داده شده‌اند، فراهم می‌کند.

سیستم‌عامل و نرم‌افزار

از مهمترین تکنولوژی‌های که واقعا انقلابی در صنعت تلویزیون بود، هوشمند شدن تلویزیون‌هاست. در این انقلاب تلویزیون‌ها دیگر یک نمایشگر نبودند و کاربر می‌توانست کارهایی فراتر از تنها تماشای فیلم و سریال شبکه‌های مختلف آنتنی را با آن تماشا کند و حتی روی آن برنامه هم نصب کند؛ چرا که تلویزیون‌های هوشمند سیستم عامل داشتند!

هوش مصنوعی در تلویزیون

هوش مصنوعی (AI) و یادگیری ماشینی (Machine Learning) به جزء لاینفک تلویزیون‌های پرچم‌دار مدرن تبدیل شده‌اند و نقش اصلی آن‌ها در پردازش تصویر پیشرفته است. مهم‌ترین کاربرد AI در ارتقاء رزولوشن (AI Upscaling) است. هنگامی که یک محتوای Full HD (۱۰۸۰p) روی یک صفحه نمایش 4K پخش می‌شود، موتورهای AI با استفاده از شبکه‌های عصبی عمیق که با میلیون‌ها تصویر با کیفیت بالا آموزش دیده‌اند، به صورت بلادرنگ (Real-Time) جزئیات و بافت‌های از دست رفته را تخمین می‌زنند. این امر منجر به تولید پیکسل‌های جدیدی می‌شود که تصویری واضح‌تر و شارپ‌تر ارائه می‌دهند، نه صرفاً کشیده‌شدن تصویر. علاوه بر Upscaling، AI همچنین برای بهینه‌سازی خودکار تصویر و صدا بر اساس محتوای در حال پخش (تشخیص فیلم، ورزش، بازی و…) و حتی شرایط نوری محیطی اتاق به کار می‌رود تا کنتراست، روشنایی و رنگ‌ها را برای بهترین تجربه ممکن، تنظیم کند.

معرفی سیستم‌عامل‌های رایج تلویزیون

به صورت کلی سه سیستم عامل اصلی در حال حاضر وجود دارند که توسط شرکت‌های تولید کننده تلویزیون مورد استفاده قرار می‌گیرند.

• Google TV / Android TV: (استفاده شده توسط سونی، شیائومی و تی‌سی‌ال) این سیستم‌عامل وسیع‌ترین اکوسیستم اپلیکیشن را دارد. دسترسی به گوگل پلی استور و نت استور به شما اجازه می‌دهد تقریباً هر برنامه‌ای (از فیلیمو و نماوا تا بازی‌های سبک) را نصب کنید. 
• Tizen OS: (مخصوص تلویزیون‌های سامسونگ) یک سیستم‌عامل بسیار سریع، سبک و پایدار است. نوار دسترسی سریع در پایین صفحه اجازه می‌دهد بدون قطع شدن تصویر فیلم، بین برنامه‌ها جابه‌جا شوید. همچنین هماهنگی فوق‌العاده‌ای با اکوسیستم خانه‌ هوشمند سامسونگ (SmartThings) دارد.
• webOS: (مخصوص تلویزیون‌های ال‌جی) این سیستم‌عامل به دلیل داشتن «کنترل جادویی» (Magic Remote) که شبیه به ماوس کامپیوتر روی صفحه حرکت می‌کند، محبوب است. رابط کاربری آن بسیار روان است و چیدمان برنامه‌ها در آن به سادگی قابل شخصی‌سازی است.

آیا تلویزیون هوشمند قدیمی و بدون تکنولوژی هنوز ارزش استفاده دارد؟

بسیاری از کاربران تصور می‌کنند با قدیمی شدن سیستم‌عامل تلویزیون یا کند شدن رابط کاربری، عمر مفید دستگاه به‌پایان رسیده است. اما واقعیت این است که اگر پنل تلویزیون شما (نمایشگر) هنوز کیفیت تصویری خوبی دارد، دلیلی برای صرف هزینه‌های گزاف و خرید یک تلویزیون جدید وجود ندارد.

مشکل اصلی تلویزیون‌های قدیمی، بخش «هوشمند» آن‌هاست که به مرور زمان با آپدیت نشدن اپلیکیشن‌ها و ضعیف شدن پردازنده، عملاً غیرقابل استفاده می‌شود. در اینجاست که می‌توانید با یک هزینه بسیار اندک، روح تازه‌ای به کالبد تلویزیون قدیمی خود بدمید و آن را از نظر نرم‌افزاری حتی از جدیدترین تلویزیون‌های بازار هم قدرتمندتر کنید.

اندروید باکس چیست و چه زمانی لازم می‌شود؟

اندروید باکس یک گجت کوچک و دوست‌داشتنی است که از طریق کابل HDMI به تلویزیون شما متصل شده و تمام قابلیت‌های یک تلویزیون هوشمند (و حتی فراتر از آن) را به آن اضافه می‌کند. این دستگاه در واقع یک کامپیوتر کوچک با سیستم‌عامل اندروید است که به شما اجازه می‌دهد:

• نصب تمام اپلیکیشن‌ها: تمام برنامه‌های نمایش خانگی (مثل فیلیمو، نماوا، یوتیوب و نتفلیکس) را با سرعت بالا اجرا کنید.
• سخت‌افزار به‌روز: برخلاف تلویزیون‌های هوشمند که پردازنده‌شان قابل ارتقا نیست، شما می‌توانید با خرید یک اندروید باکس قدرتمند، از سرعت بالای جابه‌جایی در منوها لذت ببرید.
• بهترین گزینه برای گیم و وب‌گردی: بسیاری از اندروید باکس‌ها امکان اتصال دسته بازی و ماوس را دارند که تلویزیون شما را به یک کنسول بازی اندرویدی تبدیل می‌کند.

چه زمانی به آن نیاز دارید؟ اگر تلویزیون شما اصلاً هوشمند نیست، یا سیستم‌عامل آن (مثل تایزن یا webOS قدیمی) دیگر از اپلیکیشن‌های جدید پشتیبانی نمی‌کند و یا سرعت کار با منوهای آن شما را کلافه کرده است، خرید یک اندروید باکس هوشمندانه‌ترین و اقتصادی‌ترین راهکار ممکن است.

بهترین اندروید باکس برای هوشمند کردن تلویزیون چیست؟ چرا؟

بسیار عالی، در این بخش از مقاله می‌توانید به معرفی و پیشنهاد یک محصول مشخص بپردازید. در بازار متنوع اندروید باکس‌ها، نت‌باکس (NetBox) به دلایل متعددی که در ادامه می‌آید، به عنوان یکی از بهترین گزینه‌ها برای کاربران ایرانی معرفی می‌شود:

بهترین انتخاب برای هوشمند کردن تلویزیون: نت‌باکس (NetBox)

اگر به دنبال راهکاری هستید که بدون دردسر و با پشتیبانی کامل، تلویزیون خود را به یک مرکز سرگرمی مدرن تبدیل کنید، خرید اندروید باکس نت‌باکس انتخابی هوشمندانه است. اما چرا این برند در مقایسه با رقبای خارجی و داخلی خود برتری دارد؟

• اپلیکیشن‌های اختصاصی و محتوای نامحدود: بزرگترین مزیت نت‌باکس، رابط کاربری بهینه شده و اپلیکیشن‌های اختصاصی آن است. اپلیکیشن فیلم لند دسترسی شما را به آرشیو بزرگی از فیلم‌ها و سریال‌های روز دنیا (بدون نیاز به خرید اشتراک‌های جداگانه) فراهم می‌کند و اپلیکیشن کانال، تماشای شبکه‌های تلویزیونی و محتوای یوتیوب را بسیار ساده کرده است.
• سخت‌افزار قدرتمند و پخش 4K: نت‌باکس با بهره‌گیری از پردازنده‌های قدرتمند و رم کافی، سرعت بالایی در اجرای برنامه‌ها دارد. این دستگاه‌ها از رزولوشن 6K و استانداردهای تصویری جدید پشتیبانی می‌کنند، بنابراین حتی اگر تلویزیون شما بسیار پیشرفته باشد، نت‌باکس می‌تواند پا به پای آن کیفیت تصویر را تضمین کند.
• گارانتی و پشتیبانی معتبر: برخلاف اندروید باکس‌های میان‌رده چینی که فاقد گارانتی هستند، نت‌باکس با گارانتی رسمی و پشتیبانی پاسخگو عرضه می‌شود. این موضوع خیال کاربر را از بابت خرابی‌های احتمالی یا مشکلات نرم‌افزاری راحت می‌کند.
• ریموت کنترل هوشمند: بسیاری از مدل‌های نت‌باکس دارای ریموت کنترل‌های مجهز به میکروفون برای جستجوی صوتی و قابلیت «ایر ماوس» هستند که کار با سیستم‌عامل اندروید را روی صفحه بزرگ تلویزیون بسیار لذت‌بخش می‌کند.

جمع بندی

تلویزیون در دهه‌های اخیر تحولات بسیاری را تجربه کرده است و هر روز تکنولوژی‌های زیادی به بخش‌های سخت افزاری یا نرم افزاری آن اضافه شده تا امروز ما بتوانیم نهایت استفاده را از این جعبه جادویی ببریم. در این مطلب از مجله نت باکس هم به این تکنولوژی‌ها را به زبان ساده بیان کردیم که بتوانید خیلی راحت ببینید که کدام موارد برای شما مهم است.

سوالات متداول

تلویزیون ال ای دی بهتر است یا ال سی دی؟

ال ای دی‌ها تکنولوژی‌های جدیدتری نسبت به ال سی دی‌ها دارند و کیفیت تصویر آن‌ها بهتر و به روزتر است.